Heel veel vragen kregen we, na de bekendmaking van de zwangerschap, over mijn rug. Ik schreef eerder een blogpost over wat er gebeurde na de eerste bevalling en die kan je hier vinden. In het kort is dat ik na de bevalling van Jessie-James heel veel pijn in mijn rug kreeg, koortsaanvallen en veel medicatie slikte. Hebben wij daarom wel bewust gekozen voor een tweede kindje? En hoe doe ik dat met mijn rug? Ik schrijf er vandaag een blog over. Lees je mee??
Tweede kindje
Een kindje erbij was altijd al een mega grote wens van ons. Ik zei ongeveer na een jaar na de geboorte van Jessie-James tegen John: Ook al moet ik 9 maanden met onwijs veel pijn lopen, dan doe ik dat. Onverstandig was het zeker, maar het geeft wel aan dat ik heel graag een tweede keer zwanger wilde worden. Het was toen zo ondenkbaar en had de hoop wel een beetje opgegeven en geaccepteerd dat een tweede kindje niet meer zou gebeuren. Dat klinkt heel erg dramatisch, want je hebt toch al een kind op de wereld gezet. Ja, dat klopt zeker wel en ook daar ben ik zo dankbaar voor. Ik heb altijd gezegd dat ik wel 4 of misschien wel 10 kinderen zou willen hebben. Begin 2018 spraken we opeens over een tweede kindje. Ik gaf toen aan dat ik me zoveel beter voelde en iedereen kon dat ook wel aan me merken. Het moet dan ook nog maar lukken natuurlijk. We besloten er voor te gaan en snel daarna had ik al een positieve test in mijn handen.
Onwerkelijk
Je leest zoveel verhalen van andere vrouwen en stiekem had ik mezelf ingedekt dat het ook hier kon gebeuren. Niet zwanger kunnen worden, buitenbaarmoederlijke zwangerschap, miskraam en noem het maar op. Ook mede dankzij alle medicatie, radioactieve vloeistoffen en andere troep die ik bijna 3 jaar lang in mijn lichaam kreeg. Het is wonder boven wonder bij ons zo snel gegaan en de wens was zo onwijs groot en nu voelt het toch nog een beetje onwerkelijk. Ik ben nu ruim 13 weken zwanger en het voelt nog steeds als een droom. Toch heb ik die kleine al op drie echo’s gezien, dus het is echt zo.
Hoe mijn rug steeds een stukje beter aanvoelde
In 2014, 2015 en begin 2016 was het ondenkbaar dat ik zwanger kon worden door alle lichamelijke klachten. Ik denk zelfs dat het zo heftig zou zijn dat mocht ik onverwachts zwanger zijn geworden in die tijd dat ik een abortus had moeten plegen, hoe heftig ook. Ik had in die tijd zo onwijs veel pijn, dat mijn lichaam geen kindje zou kunnen dragen. Vooral in het begin moest ik op sommige dagen echt uit bed geholpen worden. Ik had dan echt even iemand nodig die mij hielp met rechtovereind helpen. Eind 2016 kreeg ik een elektrische fiets en fietste ik wat op de hometrainer. In het begin kon ik nog geen 5 min zitten en nu fiets ik heen en weer van Assendelft naar mijn ouders in Zaandijk, dit is bij elkaar ongeveer 12 km. En ik zag dat het lichamelijk steeds beter ging, niet alleen met fietsen. Ook een lange autorit ging me veel makkelijker af. Kon ik in 2014 nog niet eens naar Amsterdam met de auto en nu kunnen we bijvoorbeeld in één keer naar Breda zonder een aantal tussenstops te maken.
In februari 2017 heb ik Nikki Style opgericht en een maand later stond ik op de aller eerste Ladies Night. Ik kwam met mega veel pijn thuis, maar had het wel onwijs leuk gehad. Ook de braderieën die volgde waren loodzwaar, maar aan de andere kant merkte ik ook dat ik meer aankon. Ook het herstel na een evenement ging super goed. Eerst moest ik in maart echt 2 of 3 dagen echt bijkomen van een evenement en ik slikte in die dagen ook weer pijnstillers. Rond augustus ging dat al zoveel beter. De volgende dag na een evenement voelde me ik alweer fris en fruitig. En nu in 2018 gaat het nog steeds onwijs goed. Ik kan heerlijk mijn dingen weer doen, maar moet wel nog steeds opletten met wat ik doe. Ik ken mijn lichaam nu onwijs goed en weet precies waar de grens ligt en wat ik wel en wat ik niet kan. Dit heb ik in de vier jaar eindelijk onder controle.
Bevallen
Niks staat nog vast, maar de kans dat ik in hetzelfde ziekenhuis beval als bij Jessie-James is nihil. We gaan nu op zoek naar een ander ziekenhuis en er zijn twee keuzes een natuurlijke bevalling, natuurlijk zonder ruggenprik of ik beval met een keizersnede onder algehele narcose. Nee er komt never nooit meer een ruggenprik in mijn rug. Of het een natuurlijke bevalling gaat worden hangt er vanaf hoe ik me aan het einde voel van de zwangerschap. Heb ik veel pijn in mijn rug, dan gaat het een keizersnede worden en anders gaan we voor een natuurlijke bevalling.
Ik kreeg ook de vraag of ik opzie tegen de bevalling of bang ben. Nee, dat ben ik absoluut niet. Het kan toch sowieso niet nog een keer zo fout gaan. En ook tijdens de gesprekken met John over een tweede kindje gaf ik al aan dat ik daar echt niet tegenop zie en echt niet bang ben.
We hebben dus heel bewust gekozen voor een tweede zwangerschap. Ik voelde mij gewoon echt zoveel beter en hoe ik me aan het einde van de zwangerschap zou voelen is nog even afwachten, maar ik zie het positief in.
Liefs,
Nikki [themify_icon icon=”fa-star” link=”http://”]